Op naar ons nieuwe thuis!
13 november 2009, Malawi Malawi , Chitipa
Lieve mensen,
Allereerst, heel erg bedankt voor jullie berichtjes! Het geeft een fijn gevoel om te weten dat jullie met ons meeleven. Blijf vooral berichtjes en mailtjes sturen, ook al zullen wij niet al te vaak kunnen antwoorden.
Met de bus van Lilongwe naar Mzuzu, met de minibus van Mzuzu naar Karonga, met de rory van Karonga naar Chitipa en uiteindelijk met een nog kleinere rory naar Nachoma Village, Chisenga.
De reis begon al leuk. Na een hele tijd in de bus gewacht te hebben totdat hij propvol mensen en bagage zat, reden we weg. De reis naar Chisenga was begonnen. Toch niet helemaal waar, kwamen we na een paar minuten achter. De bus stopte en ging gevaarlijk overhellend in de berm staan. Een oorverdovend lawaai barstte los. Iedereen schreeuwde door elkaar. Wat was er aan de hand? De baas had gebeld om mee te delen dat deze bus niet zou rijden en dat we over moesten stappen naar een andere bus. Daar was iedereen het duidelijk niet over eens. De halve bus stroomde leeg. Het duurde even totdat ze gezamenlijk tot de conclusie kwamen dat ze de baas wilden spreken. We kwamen er al gauw achter dat een gouden geduld een vereiste is, hier in Malawi. Na heel wat geschreeuw en gezwaai met de armen, hadden ze het voor elkaar gekregen dat we toch mochten rijden.
Aangekomen in Mzuzu was het te laat om nog door te rijden naar Karonga, waar we eigenlijk zouden overnachten. Reizen in het donker wordt afgeraden. Het was heerlijk om in een bed te slapen met een klamboe! Een douche, een wc, wat een luxe.. Geen last van kakkerlakken en andere beesten.
De volgende ochtend zijn we vroeg vertrokken met de minibus. We zaten voorin en konden zo met volle teugen genieten van de schoonheid van het malawische landschap. Naar mate we dichterbij Karonga kwamen, zagen we het landschap veranderen. De natuur is verbazingwekkend varieerend, vervelen was niet aan de orde. In de diepte zagen we Lake Malawi liggen, prachtig mooi en,..,wat was dat? Een aap? Nee, niet één aap, meer apen! Midden op de weg. De chauffeur gooide casava naar de apen, zodat we ze van heel dichtbij konden bekijken.
In Karonga was het ontzettend heet en moesten we overstappen naar een rory (weten niet zeker hoe je het schrijft en omschrijft). Een rory is een soort auto met een open bak erachter. Weer werd ons geduld op de proef gesteld. Zaten we eindelijk in de rory, moesten we wachten tot hij stampvol zat. En toen we dachten dat hij stampvol zat, bleek er volgens malawische maatstaven nog een half dorp bij te passen. Oftewel, we waren volledig ingebouwd door mensen en bagage. Britta moest staan, als je het staan kan noemen (scheefhangend, de ene voet bovenop de andere voet, vastgeklemd tussen de mensen en ondanks dat, helemáál niet stabiel) Ems zat vastgeklemd en haar benen waren niet meer zichtbaar.
De zon scheen fel en we moesten onze ogen dichtknijpen tegen het opwaaiende stof van de weg. We reden niet langer op een asfaltweg, maar op een zandweg vol gaten en bobbels. Na tien minuten dachten we dat we het niet langer vol zouden kunnen houden. En dan te bedenken dat we nog 4 en een half uur te gaan hadden.. Het was geen pretje, maar wel een goede ervaring. Dit is Afrika en dat hebben we intens kunnen voelen.
Wonder boven wonder kwamen we heelhuids aan in Chitipa. Eindelijk, nu waren we bijna in Chisenga. Maar weer liep het anders dan gepland. We zouden opnieuw moeten overnachten want het werd alweer donker. Dat deden we bij de zus van Yesaya. Ai, geen klamboes, geen normale wc of douche.. maar een hele lieve en gastvrije familie, wat natuurlijk het allerbelangrijkste is.
De volgende ochtend zijn we extra vroeg opgestaan om niet al te laat in Chisenga aan te komen. We moesten weer een hele tijd in de rory wachten voordat we konden vertrekken (hij zat nog làng niet vol..) en we gingen er alweer vanuit dat we niet, zoals gezegd, 1 a 2 uur onderweg zouden zijn, maar veel langer. Dit keer hadden ze toch gelijk gehad. Voor we het wisten waren we in Nachoma! We waren even van ons stuk gebracht. Zo ineens waren we bij onze eindbestemming aangekomen, de plek die voor 3 maanden ons thuis zou zijn. Verdwaasd stapten we uit de auto en werden warm begroet door Grace, de zus van Alfred. Welkom thuis.